Thursday, February 21, 2013

Зун

Үзэгдэлт шинж чанаргүй
Хий хоосноос
Чиний явсан зүгийг ширтэж
Агаар дээр хагаран бутрах
Борооны дуслыг алгандаа атгаж
Сарны зүүрмэглэх зүүдийг
Санаандгүйгээр цочоож зогсохдоо
Шужигнан бутрах цасны хэлбэрээс
Долоон өнгийн солонго
Үсний чинь сүлжээсийг задлахыг
Өдрийн тэнгэрт гялтайх
Түм буман оддын ичингүйрлээс
Сураглаж тайтгараад
Бүдчих харцны чинь
Аньсагыг сөхөж, шатаж үл дуусах
Цаг хугацааны цогцосыг атгасан
Алганаасаа дэлгэн орон зайн хамаарлаас
Гэрэл тасдаж нисхэд
Зун дуусна..............
ШИНЭ-ҮНЭР анталогийн 92-р хуудас Яруу найрагч Доржнямбуугийн Эрдэнзулайд

Friday, February 8, 2013

Үдшийн тэнгэрийг зүсэж

    
Үдшийн тэнгэрийг зүсэж хараацай нисэх адил
Үзэсгэлэнт нэгэн охиноос болж зүрхээ ч цохилж буйг мэдхээ байх нь
Гомдмоор юмаа, амьдрал гэдэг сэтгэл сэмлээд
Гүн их найдлага хүлээлгээд ч бодол ээдрүүлээд
Яг үнэнийг хэлхэд
Үхчихмээр л санагдах юм
Үхэж чадахгүй ч амьдрах гээд л аргаа барах юм
Яруу найраг аа, яагаад чи ухаажхын тэнхэлийг санаанд минь шингээж
Хэнгэрэг сонорт минь үргэлж хонх дэлдээд байдаг юм бэ?
Хамаг залуу насыг минь цочироож ханах болоогүй юу?
Эрвээхэй нэгэн зунаар гоёмсог дэлбээгээ задалж
Хавь орчиноо гэрэл түгээх адил
Эмнэгшин гунихын үүтгэлээ ертөнцөд цацчихаад
Агаараас ёслол төгөлдрөөр газардахдаа, хэнээс ч өр авлагагүй хагацдаг биз дээ
Тэрэн шиг, түүн шиг
 Тийм гэгээн тунгалгаар эд эс бүхэнд минь шингэсэн өөрийнхөө үнэрийг
Зовхиндоо эвхэж боогоод надаас яваад өгөөчдээ гуйж байна
Зул хонгор салхи шиг, цахилан цахилан
өндөрлүү ӨНДРӨӨС өндөрлүү хад асга дамжин дүүлээчдээ

Wednesday, February 6, 2013

Чамайг л бодон инээмсэглэх юм

 
 Үсэрчихмээр л, жигүүрээ дэлгээд агаарт жингүйдмээр санагдах авч
Санаан дотор минь нулимс чинь асгарсаар үзэгдхийм
Үнэгчлээд өвөр дээр  зүүрмэглэх хичнээн нялхамсаг билээ
Сэтгэл урмаар, хөндүүр гунигтай ч басхүү санаа алдхын эмзэглэлтэй
Чамайгаа би хайралсаар л явдаг шүү
Чи минь мэддэг юмуу, үгүй юмуу хэн мэдлээ
Яг өдийд л хөлийнхөө чимээгээр газрын тоосыг гижигддэгсэн
Яруу найраг шиг шид увидас тэнгэрт цацагддагсан
Сормуус чинь цас эсгэж дэрэвхэд

Цочисондоо хаврын модод нахиагаа тасддаг байхдаа
Сэвэлзэх эр хонгор салхин энгэр заамруу чинь шургалах гэж
Зүрхэлж  ойртолгүй өөрөө өөртөө амьсгалаа эвхэхдээ
Зүүдийг тань чагнаж чаддаг болуу яадаг бол
Зүр буга мэт намрын ойд хичнээн удаан урамдах вэ? хэлээч
Гол урсгалдаа тоорогтон дотогш цөмөрдөг шиг
Гэнэ гэнэхэн инээдийг чинь санах юм
Гал дүрэлзэн цоролзоод илчээ үнсэндээ ботилох шиг
Гансрахдаа хүртэл дасчихаад чамайг л бодон инээмсэглэх юм