Үдшийн тэнгэрийг зүсэж

    
Үдшийн тэнгэрийг зүсэж хараацай нисэх адил
Үзэсгэлэнт нэгэн охиноос болж зүрхээ ч цохилж буйг мэдхээ байх нь
Гомдмоор юмаа, амьдрал гэдэг сэтгэл сэмлээд
Гүн их найдлага хүлээлгээд ч бодол ээдрүүлээд
Яг үнэнийг хэлхэд
Үхчихмээр л санагдах юм
Үхэж чадахгүй ч амьдрах гээд л аргаа барах юм
Яруу найраг аа, яагаад чи ухаажхын тэнхэлийг санаанд минь шингээж
Хэнгэрэг сонорт минь үргэлж хонх дэлдээд байдаг юм бэ?
Хамаг залуу насыг минь цочироож ханах болоогүй юу?
Эрвээхэй нэгэн зунаар гоёмсог дэлбээгээ задалж
Хавь орчиноо гэрэл түгээх адил
Эмнэгшин гунихын үүтгэлээ ертөнцөд цацчихаад
Агаараас ёслол төгөлдрөөр газардахдаа, хэнээс ч өр авлагагүй хагацдаг биз дээ
Тэрэн шиг, түүн шиг
 Тийм гэгээн тунгалгаар эд эс бүхэнд минь шингэсэн өөрийнхөө үнэрийг
Зовхиндоо эвхэж боогоод надаас яваад өгөөчдээ гуйж байна
Зул хонгор салхи шиг, цахилан цахилан
өндөрлүү ӨНДРӨӨС өндөрлүү хад асга дамжин дүүлээчдээ