Гэгээн гэрэл үзэсгэлэн

                            
Хар хэрээ хамаг нууцыг минь дэлгэж гуагчина
Халуурсан сэтгэл хөнжил дотроо бөмбөлзтөл чичирнэ
Харамссан бодол талаар нэг цуван асгарна
Хатуу хорвоо хайр найргүй гэрээсээ хөөнө
Зарааны арьсан гудсан дээр эвхрэн хэвтээд
Залуу насныхаа царайг харах гэж оролдном
Замбараагүй олон даавуу шуудуу энд тэндгүй хөглөрөөд
Зангууны үлгэрийг уйтгартайхан хүүрнэв
Нойтон гараас сэжиглээд би гар барьсангүй
Нойрмогхон нүдээр намайг хараад тэр таньсангүй
Ноорсон ботго шиг миний өтөл насыг
Нохой ч тоож шиншихгүйг зүрх минь мэдэрнэм
Хатуу чийрэг булчин минь хальс шиг болчихжээ
Хангинуур сүхний минь ир нь мөхжээ
Хануур хорхойтой харанхуй нүхэнд тааралдчихлаа
Хатсан шарилж толгойгоор минь дүүрэн ургачихлаа
Өргөс өчүүхэн байж намайг часхийтэл өвдүүлнэ
Өрөм шиг өег сэтгэлтэй үлдэх л юмсан даа
Өөрийн чадал тэнхээгээ дарайтал нь индүүдчихээд
Өнгөрсөн бүхэн рүү бардамхан инээмсэглэхсэн
                                                                      С.Саранцацралт

 

Тэр охин
Нүдээ аниад буцаагаад нээхэд нь би үлгэрийн
ертөнцөд сэрж
Зүрхэн дотроо нуранги үүсэж буйг мэдэрдэг
Тэр нуранги, миний сэрсэн үлгэрийн ертөнцөд
Нэг шоргоолж
Удган модны дэргэд удаан суусан ч уйтгарлаж
чадаагүй дээ гутараад
Удган модны хэнд ч хэрэггүй өргөмөл навчыг
хэмлэн суух шоргоолжны ганцаардлаас ч
Хэт нам гүм байсан
Хэт нам гүмийн дэргэд суугаад
Судасныхаа лугшилтыг тэмтрэн уйлах дүлий хүний
төсөөлж ч байгаагүй
Тийм их нам гүм
Тийм их нуранги
Тэр их нурангийг одооноос 1 цаг 19 минутын өмнө 
гартаа ганц багажгүй нэг судлаач
Зогсонги ертөнц гэж нэрлэжээ

2

Тэр судлаачын өдрийн тэмдэглэл дээр:
"Миний охин өрөөсөн оймсоо хэзээ ч өмсөж байгаагүй 
                          Учир нь түүний өрөөсөн нүд юу ч хардаггүй
"гэж бичжээ.
                        Д.Сосорбарам Жүржийн амтат амьдрал номын 12-р тал

                                       Хоёр бодол


Хар хүн миний зүүн мөрөн дээр сууна 
Халтар хуруугаараа заяа төөргийг минь зааж тонгочно 
Хагархай тэнгэр хамаг бороогоо талаар нэг асгаруулна 
Халагласан бодлоосоо нүүр буруулан би чимээгүй зогсоно 

Баруун мөрөн дээр минь цагаан хvн намбатайхан сууна 
Балчигт унагахгvй гэж намайг ахин дахин сэргийлнэ 
Бодол сэтгэлийг минь цагаахан даавуунд өлгийдөөд 
Барааны газраас даллан далласаар дуудна 

Ханатлаа би цагаан хvнтэй өдөр болгон vнсэлцдэг юм 
Хагартлаа тvvнд тас тэврvvлдэг юм 
Хар хvнтэй хааяахан нэг нууцханаар уулзчихдаг юм 
Халтирсан сэтгэл минь өөрийн мэдэлгvй татагдчихдаг юм 

Цагаан хар хоёр хvний дунд царцаа шиг дэвхэцсээр 
Цал буурал vс минь цастай холилдон хөлднөм 
Цагаан, хар хоёр бодлын дунд эргэлдсээр 
Цаг хугацааны зөөлөн урсгалд элэгдэв ээ       
                                                                 С.Саранцацралт